2. به گرسنگی‌تان احترام بگذارید:

اگر بدن‌تان را از نظر بیولوژیکی با قند و انرژی تغذیه نکنید پروژه پرخوری‌تان را کلید زده‌اید. وقتی فشار گرسنگی به حداکثر می‌رسد تمام اراده‌ها و نیت‌های‌تان برای خوردن آگاهانه و متعادل، ناکارآمد و بی‌اهمیت می‌شوند. به منظور بازگرداندن اعتماد به خود و غذا بهتر است به گرسنگی – که اولین علامت نیاز به غذاست- احترام بگذارید.

3. با غذا صلح کنید:

صلح کنید و با غذاها نجنگید. اجازه خوردن همه غذاها را به خودتان بدهید. هنگامی که به خودتان می‌گویید نباید و نشاید برخی از غذاها را مصرف کنید در واقع موجب ایجاد احساس شدید محرومیت در خودتان شده‌اید که می‌تواند موجب اژدهای اشتها را در شما بیدار کند و وقتی به سراغ مواد ممنوعه رفتید آنچنان زیاده کنید که در انتها بجای لذت دچار احساس گناهی شدید و سترگ شوید.

4. قاضی غذا را به چالش بکشید:

به افکاری در سرتان نجوا می‌کنند «تو خوبی، چون کمترین غذا را خوردی» یا «تو بدی، چون یک شکلات خوردی» نهیب بزنید. «قاضی غذا» بر اجرای قوانین بی‌دلیلی نظارت می‌کندکه قانون‌گذاری به‌نام «فرهنگ‌ رژیم‌گرفتن» وضع می‌کند.

مغز این قاضی جایی در اعماق روان شماست و با بلندگویی که در اختیار دارد دایما عبارات منفی و نومید کننده و گناهکار‌ انگارانه را به شما القا می‌کند. خاموش کردن صدای قاضی غذا مهمترین گام در پیروی از اصول تغذیه شهودی است.

5. عامل سیری را بشناس(کشف کن):

در حکمت ژاپنی لذت بردن از زندگی یکی از ارکان زندگی سالم است. در اجبار ما به تبعیت از «جو رژیم گرفتن» یکی از هدایای هستی یعنی لذت بردن و کفایت روانی‌ای که در غذاخوردن تجربه می‌شود نادیده انگاشته می‌شود. هنگامی که آنچه را که دوست دارید در محیطی دلچسب می‌خورید لذتی می‌برید که تبدیل به نیرویی قدرت‌مند در احساس ارضای روحی و جریان داشتن زندگی است. هنگامی که در چنین شرایطی قرار بگیرید متوجه می‌شوید دقیقا همان مقداری که برای خودتان کافی می‌دانید برای‌تان لازم است.

سیری را احساس کنید:

برای احترام به احساس سیری، لازم است به خودتان اطمینان دهید که در نهایت به خودتان آنچه را که آرزو دارید خواهید داد.

به علایمی که به شما می‌گویند دیگر گرسنه نیستید گوش فرا دهید. علایمی که نشان می‌دهد کاملا سیر شده‌اید را مدنظر داشته باشید. در میانه غذاخوردن‌تان درنگی کنید و از خودتان بپرسید غذا چه مزه‌ای می‌دهد و این که میزان گرسنگی‌تان چقدر است؟

7. با مهربانی با احساسات‌تان مواجه شوید:

در ابتدا باید درک کنید که محدود کردن دریافت غذا می‌تواند از لحاظ ذهنی و حسی کنترل شما بر محرک‌های درونی و بیرونی غذاخوردن را کاهش داده و منجر به پرخوری احساسی شود. راه‌هایی برای راحت‌تر بودن، طبیعی انگاشتن، منحرف کردن توجه و حل مشکل‌ با احساسات‌‌تان پیدا کنید.

اضطراب، احساس تنهایی، خستگی و عصبانیت احساساتی هستند که همه ما در طول زندگی با آن‌ها مواجه می‌شویم. هر کدام از این احساسات هم محرک و هم آرام کننده (فرونشاننده) خودش را دارد و غذا هم هیچ کدام از این احساس‌ها را تنظیم نمی‌کند. غذا ممکن است در کوتاه‌مدت موجب راحتی یا انحراف توجه از درد یا حتی بی‌حسی شما شود اما مشکل را حل نمی‌کند. این موارد غذاخوردن برای جبران گرسنگی عاطفی و احساسی در طولانی مدت می‌تواند اوضاع را خراب‌تر هم بکند حقیقت این است که راهی جز مقابله با منبع و ریشه مشکلات ندارید.

8. بدن‌تان را محترم بدانید:

فرم ژنتیکی خودتان را بپذیرید. همانطور که فردی با شماره پای 46 انتظار ندارد که پایش در اندازه پای شماره 36 دیده شود انتظارتان برای آنکه بدن‌تان جور دیگر دیده شود ناراحت کننده و همراه با شکست خواهد بود.

در اغلب موارد احترام گذاشتن به فرم بدن‌تان می‌تواند منجر به بهبود احساس‌تان نسبت به آنچه که هستید بشود. اگر نسیت به بدن‌تان واقع‌گرا نباشید و به فرم و سایز بدن‌تان خیلی حساس باشید بعید است که بتوانید ذهنیت «رژیم‌گرفتن برای بهبود وزن» را کنار بگذارید. فراموش نکنید که هر بدن زیبایی و زیبندگی خودش را دارد.

9. تفاوت را درک(احساس) کنید:

ورزش‌های سخت نظامی را فراموش کنید. فقط فعال باشید و تفاوت را احساس کنید. توجه‌تان را از کالری که می‌سوزانید به نحوه‌ای که حرکات را انجام می‌دهید معطوف کنید. تمرکز بر احساسی که ورزش کردن به شما می‌دهد تعیین می‌کند دفعه بعد که آلارم صبحگاهی گوشی‌تان فعال شد سریع از خواب برخیزید یا دکمه یادآور را بزنید.

10. به سلامت‌تان احترام بگذارید و تغذیه را ارج بنهید:

غذاهایی را انتخاب کنید که سلامتی‌تان را بهبود می‌بخشند و طعم‌شان به شما احساسی خوب می‌دهد. به یاد داشته باشید که مجبور نیستید فقط برای سالم بودن غذا بخورید. غذایی که به عنوان یک میان‌وعده یا کل غذاهایی که در طول یک روز می‌خورید شما را به کام سوءتغذیه نمی‌کشانند بلکه آنچه به طور مستمر و در طول بازه زمانی می‌خورید از این منظر حایز اهمیت هست. آنچه مهم است پیشرفت است نه کامل بودن!